تشخیص پیش از لانه‌گزینی (PGD) تکنیکی است که بررسی ژنتیکی جنینهای ایجاد شده به روش لقاح آزمایشگاهی را امکان‌پذیر می‌سازد. این روش که برای اولین بار در دهه‌ی 1980 مورد استفاده قرار گرفت، یکی از راه‌های غربالگری پیش از تولد (PND) برای تشخیص بیماری‌های ژنتیکی است. این روش بر روی جنین پیش از قرارگیری در رحم مادر و در مواردی بر روی تخمک پیش از لقاح انجام گیرد. PGD شاخه‌ای از فنآوری‌های کمک باروری است که همواره با IVF همراه است. به بیان دیگر PGD بکارگیری آزمون‌های ژنتیکی برای تعیین وجود، عدم وجود یا تغییر در ژن یا کرموزوم خاصی، پیش از قرار دادن جنین در رحم است. در این روش، با تکنیک‌های ویژه، زیر میکروسکوپ از جنین تکه‌برداری (بیوسپی) می‌شود. در حین بیوپسی، یک یا دو سلول از جنینی که پیش از 8 سلول دارد (از روز سوم لقاح به بعد) جدا شده و بررسی‌های ژنتیکی روی آن‌ها انجام می‌گیرد. با توجه به نوع بیماری، بررسی‌های ژنتیکی را می‌توان به سه دسته‌ی نقایص تک‌ژنی، ناهنجاری‌های جنسی و بیماری‌های کروموزومی تقسیم نمود
بررسی نقایص ژنتیکی
بررسی ناهنجاری‌های کروموزومی
بررسی بیماری‌های وابسته به جنس
انجام PGD به چه کسانی توصیه می‌گردد
با توجه به اینکه با استفاده از روش PGD می‌توان قبل از انتقال جنین به رحم مادر، بیماری ژنتیکی را غربالگری نمود و این روش تنها روش جلوگیری از تولد کودکان مبتلا به بیماری ژنتیکی است، انجام PGD با صلاحدید پزشک و مشاوره ژنتیک، به برخی از زوجین با شرایط زیر توصیه می‌شود:
خانم‌های بالای 35 سال که قصد بارداری دارند
زوجینی که حداقل یکی از طرفین، بر اساس مطالعات فامیلی، حامل یا مبتلا به یک بیماری ژنتیکی قابل وراثت باشد
خانم‌هایی که چندین بار سابقه سقط جنین داشته‌اند
افرادی که چندین بار IVF کرده و باردار نشده‌اند و یا اینکه به دلیل فاکتور مردانه دچار ناباروری بوده و کاندید استفاده از روش ICSI (میکرو اینجکشن) هستند؛
زوج‌های که دارای یک فرزند مبتلا به بیماری ژنتیکی هستند
در حال حاضر PGD تنها روش ممکن برای زوجینی است که در معرض داشتن فرزند مبتلا به بیماری‌های ژنتیکی هستند و در ضمن به دلایل قانونی، مذهبی یا اخلاقی نمی‌خواهند سقط جنین را در صورت عدم سلامت او انجام دهند.
از مهم‌ترین مزایای PGD آن است که قبل از انتقال جنین، جنین‌ها از نظر ابتلا به نقایص ژنتیکی مورد ارزیابی قرار می‌گیرند و اگر جنین‌ها سلامت ژنتیکی نداشته باشند به رحم منتقل نمی‌شوند. بدین شکل از احتمال سقط‌های مکرر به دلایل ژنتیکی نیز جلوگیری خواهد شد.